Ze keek naast zich op de bank. Ze zat er al een tijdje maar had het nog niet aangeraakt. Loodzwaar was de tas geweest. Ze had het met moeite naar binnen gekregen. Ze opende de rits en keek naar de inhoud. Zoveel geld had ze nog nooit bij elkaar gezien. Ze zou het eigenlijk moeten tellen. Maar wat moest ze ermee? Waar ging ze het laten? Ze zou Mark dankbaar moeten zijn want haar nieuwe leven kon nu echt beginnen. Maar het voelde als een last.

Ze schopte haar pumps uit, bond een knot in haar haar en maakte de salontafel leeg. Ze haalde stapeltjes biljetten uit de tas en legde het op de tafel. Het ging haar te langzaam. Ze pakte de tas op en draaide hem met veel moeite om. Het was te veel, veel te veel. De tafel was te klein voor alle stapeltjes en het viel er aan alle kanten naast. Ze gooide de lege tas aan de kant en bekeek met haar handen in de zij naar de berg van geld voor haar. In haar ooghoeken zag ze beweging langs het raam. Kut, niet handig. Ze sloot de gordijnen, ging in kleermakerszit aan de salontafel zitten en begon systematisch te stapelen.

Haar telefoon ging. Ze zuchtte, draaide zich een kwartslag en viste haar mobiel uit haar tas. Ze keek op het scherm. Kirsten. Ze zuchtte nogmaals en nam op. Kirsten begon meteen met praten. “Chantal? Met Kirsten. Ze hebben me mijn huis uitgezet. Het laatste wat me nog met Mark bond. Gewoon eruit gezet, he? Mark betaalde de huur en ik heb nog niet eens een achterstand, maar toen ze hoorden dat hij dood was…..Dat kan toch niet? Dat kan toch niet, Chantal? Maar ik moet daar toch weg. Ik word bedreigd. Echt gewoon bedreigd. Ik weet het allemaal niet meer, ik heb geen geld, niks…” Kirsten begon onbedaarlijk te huilen. “Doe eens rustig, waar ben je nu?” vroeg Chantal. “In de trein onderweg naar Amsterdam,” snikte Kirsten. “Hoezo naar Amsterdam?” Chantal trok haar wenkbrauwen op. “Ja, WEET IK VEEL, ik moet ergens naar toe, he?” schreeuwde Kirsten nu. Chantal hield haar mobiel iets van haar oor en telde tot tien. “Oké Kirsten, luister. Ga naar de ouders van Mark,” ze noemde het adres van De Winkel, “ik kom daar zo snel mogelijk naar toe.” Ze legden neer. Chantal scrolde door haar contactenlijst. “Cor, met mij….”

♥ 

Het statige gebouw doemde voor haar op. Ze had nog maar net afscheid genomen van Cor en Bep. Tijdelijk, maar ze had de afstand nu echt even nodig eigenlijk. Ze voelde zich schuldig dat ze Kirsten aan haar lot had overgelaten in Maastricht, na het gebeurde. Maar ze had zelf teveel aan haar hoofd gehad. Ze liep achterom en het belletje, dat rinkelde toen ze naar binnen liep, kondigde haar komst aan. Cor verscheen in de gang.  Hij gaf haar een kus op de wang. “Is ze er al?”, vroeg ze hem. Hij knikte. Ze zuchtte. “Kan ze hier…? Of het appartement van Mark..?” Hij haalde zijn schouders op. “Dan houden we het appartement maar iets langer aan. Ik wil haar hier niet hebben. Ik zit intern al vol en we zijn geen opvanghuis voor….maar we moeten wel iets, we zijn het haar verplicht”, zei hij. Chantal knikte. “Ik ga meteen op zoek naar andere woonruimte. Het appartement is te groot en er kleven teveel herinneringen aan.” Chantal wilde doorlopen maar Cor pakte haar arm. “Ze moet echt snel weg hier, pop. Ze heeft het alleen maar over Mark. En blijft maar huilen. Ze maakt Bep overstuur. Hier, ze zijn in De Winkel.” Hij gaf haar een bos sleutels.

Chantal zuchtte even diep voor ze de deur naar De Winkel opende. Ze zag de magere gestalte van Kirsten op een barkruk zitten en het bovenlijf hing over de bar. Haar hoofd had ze op haar armen gelegd en ze schokschouderde. Bep kijk haar met een radeloze uitdrukking van achter de bar aan. Chantal knikte haar even bemoedigend toe voordat ze haar hand op de schouder van Kirsten legde. “Kirsten..”, zei ze zacht. Kirsten draaide haar hoofd een slag en keek haar aan terwijl de tranen over haar wangen liepen. “Kom, we gaan.” Kirsten stond op en Chantal sloeg een arm om haar schouder. Zonder iets te zeggen liepen ze weg. Voor ze de deur doorgingen keek Cantal om naar Bep en vormde een “tot zo” met haar lippen. Ook onderweg naar het appartement sprak Kirsten niet veel en gaf alleen maar korte antwoorden op de vragen die Chantal stelde. Het begon Chantal te irriteren. Het was voor niemand een leuke situatie, maar ze moesten er het beste van maken. In het complex namen ze de lift naar boven. Chantal keek even naar de overkant, daar waar Sven woonde. Ze moest de neiging haar hand over de deur te laten glijden onderdrukken. God, wat was hier veel gebeurd. “Chantal!!” Kirsten klonk hysterisch. Geïrriteerd keek ze om. Kirsten stond al binnen in Mark’s appartement zonder een sleutel te hebben gebruikt. “Hoe..?” Ze duwde de deur verder open en stapte over de drempel. What the fuck..? Ze sloeg haar hand voor haar mond terwijl ze de enorme ravage in zich op nam.